Choroba wrzodowa występuje u około 10% populacji i uważana jest za jedną z najczęstszych chorób przewodu pokarmowego. Charakteryzuje się występowaniem wrzodów trawiennych – ograniczonych ubytków śluzówki sięgających do warstwy mięśniowej błony śluzowej. (…) Nieleczona choroba wrzodowa może prowadzić do poważnych powikłań: krwotoku, perforacji ściany żołądka lub dwunastnicy, a następnie do zapalenia otrzewnej. Sprawdź jakie objawy daje choroba wrzodowa i jak można ją leczyć.
Choroba wrzodowa – objawy
Przebieg choroby może być bezobjawowy lub mogą występować dolegliwości – od dyskomfortu do silnego bólu. Głównym objawem choroby jest ból w nadbrzuszu. Ból pojawiający się natychmiast po spożyciu posiłku charakteryzuje chorobę wrzodową żołądka. Czasem pojawienie się bólu zależy od rodzaju spożytego posiłku, nasila się po spożyciu alkoholu, kawy lub słodyczy. W przypadku wrzodów dwunastnicy ból pojawia się od jednej do trzech godzin po posiłku lub w nocy, na czczo i mija po spożyciu posiłku. Odczuwany ból jest tępy, uciskowy, gniotący, palący. Jego lokalizacja zależy od umiejscowienia owrzodzenia. W przypadku wrzodów żołądka najczęściej jest to ból w całym nadbrzuszu lub w lewym podbrzuszu, a przy dwunastnicy – nadbrzuszu. Innymi objawami choroby mogą być: zgaga, nudności i wymioty, zaparcia, spadek masy ciała.
Nieleczona choroba wrzodowa może prowadzić do poważnych powikłań: krwotoku, perforacji ściany żołądka lub dwunastnicy, a następnie do zapalenia otrzewnej.
Leczenie
Leczenie choroby wrzodowej ma na celu zmniejszenie bólu, przyspieszenie gojenia owrzodzenia, zapobieganie powikłaniom i nawrotom choroby. Schemat leczenia ustala lekarz. Jeśli przyczyną owrzodzenia jest Helicobacter pylori, leczenie ma na celu jej erydykację.
Obecnie najczęściej stosuje się terapię trójlekową: inhibitor pompy protonowej (IPP), antybiotyk – amoksycylina lub klarytromycyna, oraz pochodna nitroimidazolu (metronidazol albo tynidazol). Stosowane leki mają zobojętnić kwas żołądkowy i zmniejszyć jego wydzielanie.
Ważne jest, aby leki stosować pod kontrolą lekarza i tylko w uzasadnionej sytuacji. Przewlekłe i nieuzasadnione stosowanie preparatów zmniejszających sekrecję soków żołądkowych poprzez zwiększenie pH treści żołądkowej może ułatwiać wzrost mikroflory jelitowej i zwiększać ryzyko rozrostu flory bakteryjnej jelita cienkiego (SIBO) oraz podatność na zakażenia takimi bakteriami jak: Salmonella, Campylobacter jejuni, Escherichia coli i Listeria.
Dieta
Wspomagająco w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy stosuje się dietę łatwostrawną z eliminacją potraw i produktów, które nasilają ból. Przede wszystkim należy zrezygnować ze spożywania kawy i alkoholu. Kofeina zawarta w kawie, teina w czarnej herbacie oraz czekolada (a właściwie kakao) zwiększają kwasowość soku żołądkowego, przez co sprzyjają powstawaniu zapaleń błony śluzowej żołądka. W zaostrzeniu choroby stosuje się dietę jak w refluksie żołądkowo-jelitowym – łatwostrawną z ograniczeniem substancji pobudzających wydzielanie soku żołądkowego.
Celem diety jest zmniejszenie czynności ruchowej i wydzielniczej żołądka. Spożywane pokarmy powinny z jednej strony hamować wydzielanie kwasu solnego, a z drugiej wiązać jego nadmiar. Zaleca się także ograniczenie ilości soli, ponieważ może ona działać drażniąco na błonę śluzową żołądka, zwiększając ryzyko wystąpienia różnego typu stanów zapalnych.
Ponieważ stres jest także czynnikiem sprzyjającym powstawaniu wrzodów żołądka, zaleca się szczególnie spożywanie posiłków w spokojnej atmosferze, bez pośpiechu, dokładnie przeżuwając każdy kęs. Ponieważ odruch żucia powoduje zwiększone wydzielanie soku żołądkowego, zaleca się, aby potrawy były odpowiednio rozdrobnione oraz rezygnację z gum do żucia.
Artykuł powstał z fragmentów książki Ból trawienia. Dieta w chorobach przewodu pokarmowego autorstwa Justyny Pardyki
Skomentuj